Akumatachi

Jak już gdzieś tutaj mówiłam, my latamy za Azjatami, a Azjatki wzdychają do Europejczyków. Taki już los. A wiecie właśnie, że takie mieszane małżeństwa(np Polka i Azjata) są najbardziej udane?! Gdzieś wyczytałam w gazecie XX lat temu. Wcześniej nie przykładałam do tego uwagi, nie byłam jeszcze miłośniczką Azji, lecz dzięki naszym wywodom i moim wzdychaniom do tych goracych ciasteczek przypomniało mi się co kiedyś czytałam. Azjatów kręcą Europejki, więc Akumcia, mamy szansę!!!!! Tylko gdzie tu Azjatę wyrwać w naszej szarej, zimnej  i ponurej Polsce... Możliwe, że wyjadę do Holandii za kilka miesięcy, więc liczę, że tam będę mieć większe szanse!

Ale nie ma słodkich skośnych oczątek i zapewnie brak mu przepięknie wyrzeźbionej klaty! Ah... Boże znowu odpływam! Też chcę poznać jakiegoś Azjatę!

Oj tak, żeby taki boski Mamoru przeniósł się na studia do Polski, żeby był na moim roku i kierunku. Ponieważ liznęłam troszkę japońskiego, mogłabym z deka do niego zagadać. W ten sposób zawiązałaby się między nami więź, z czasem przyjaźń przerodziłaby się w coś głębszego... Lecz Mamoru musiałby opuścić Polskę, by powrócić do Japonii i swojej kariery. Ja zostałabym sama, lecz po wielu próbach i pokonaniu setek przeciwności spakowałabym bagaże i wsiadła w pierwszy samolot do Tokio. Tam dowiedziałabym się o wielkim koncercie mojego ukochanego, więc oczywiście, by zrobić mu niespodziankę, kupiłabym bilet i poszła. Miejsce oczywiście zaraz przy scenie, by moje kochanie mogło mnie dostrzec ze sceny. I po wykonaniu przez Mamoru piosenki "Be" (którą obecnie słucham bez przerwy) zauważyłby mnie i zeskoczył ze sceny bez chwili namysłu, pochwycił w ramiona i ukoił usta namiętnym pocałunkiem. Potem żylibyśmy sobie razem w Japonii, od czasu do czasu odwiedzając moją rodzinę w Polsce. Mielibyśmy 2 dzieci, ślicznych jak tatuś, nazywałyby się Akira(chłopczyk, starszy) i Haruka (dziewczynka, młodsza). Zamieszkalibyśmy w pięknym wybudowanym w stylu czysto japońskim domu na peryferiach Tokio, żeby Mamoru miał bliżej do pracy, ja zajmowałabym się domem, dziećmi, kotem, psem i ogródkiem. Mój mąż byłby nadal piosenkarzem i seiyuu, podbijałby światowe listy przebojów, zyskiwał fanów na całym globie, lecz i tak kochałby mnie do śmierci całym sercem.

O boshe, ależ marzenia Dobrze, że za nie się nie płaci, bo byłabym bankrutem

Ej ale nie do końca możesz marzyć o tym samym. Mamoru jest mój, ty wybierz sobie jakiegokolwiek innego pięknego Azjatę  

Ma się tego ducha artysty w sobie, a pozatym te marzenia snuję już od kilku dni, więc mam je doracowane szczegółowo ^^

Pozdrawiam i

Jun też jest kawaii, ale daleko mu do Mamoru, pod względem stopnia mojej miłości do niego ^^ Widzę, że podkładał głos w Code Geass (Lelouch czy jakoś tak) [lewy dolny róg] jak i również w Hanasakeru Seishounen, jako ten blondasek obok Aidou:D Znam go też z La c'Orda Primo Passo i Secondo Passo jako ten blondynek po prawo od Lelouch'a ^^  Rzadko kiedy seiyuu ma sexowny głos i sam jest sexowny, np taki Juinichi Suwabe, głosem doprowadza dziewczyny po zawału, ale wyglądem nie grzeszy ^^ Żartuję, nie wygląd się liczy, a serce i rozum

Nie wiedziałam, że byłaś taka niegrzeczna Kocico ( jednak ksywka do Ciebie pasuje). Możliwe, ze nasze spotkanie miało jakiś wpływ na twoja zmianę, lecz przede wszystkim największy wpływ na siebie masz Ty sama. Możemy poznać setki ludzi, ale jak nie chcemy to się nie zmienimy. Przysłowie mówi, że idąc między wrony, musisz krakać jak i one. Według mnie to nieprawda. Robimy to co nam się podoba i tyle. Chcę bić babcie w autobusie to idę i napier***am patrząc czy równo puchną.
Ale wracając do tematu, możliwe, że sama w środku potrzebowałaś zmiany, poczucia się bardziej dziewczęcą itd, a poznanie mnie było zbiegiem okoliczności   Co do krwi i mrocznych tematów, to uwielbiam je od dziecka. Jak kiedyś mówiłam, emo lub gotka byłoby moim stylem 4ever! No ale na wsi takiej jak moja wzieliby mnie za wariatkę i ponownie zamknęli na oddziale. Każdy ma w swoim życiu momenty, o których chciałby zapomnieć, których się wstydzi, lub też momenty, które mogłyby trwać wiecznie. Ja sama mimo, że mają mnie za grzeczną dziewczynkę, to mam na koncie, nie rabowałam, ale byłam typem niepokornym. Etap buntu przeszłam dość późno, bo w wieku 19-20 lat, po śmierci Artura. Mówiąc krótko załamałam się totalnie, nie pamiętam kilku miesięcy swojego życia, nie żebym ćpała, piła lub coś, zwyczajnie przeżyłam je niemal jak zombie. Nic mnie nie ochodziło, chciałam się kilkakrotnie zabić, płakałam. No ogólnie faza załamania. Teraz jak o tym myślę, to wyszłam z dołka mniej więcej w czasie, jak poznałam ekipę z Nemexii i zaczęłam ponownie zbliżać się do ludzi. Widać to twoja zasługa, gdyby nie to, już pewnie miałabym ze 4 próby za sobą, a niewiadomo która doszłaby do skutku...

Moje dzieciństwo też piękne nie było. Odkąd poszłam do szkoły musiałam pomagać mamie w gospodarstwie, co o dziwo lubiłam. Pozwalało mi to chwilę odpoczać od szkoły, problemów, plotek niby przyjaciółek. W gimnazjum zrozumiałam, że nikomu nie wolno w 100% się odsłonić, powiedzieć o sobie cała prawdę. Zauroczył mnie pewien chłopak z zawodówki, która była w tym samym budynku, co gim. Powiedziałam o tym swojej przyjaciółce, a ta menda poleciała z plotką odrazu do tego chłopaka. Wiesz, może rozeszłoby się to po kościach, gdyby nie fakt, że z tych facetem jeździłam tym samym autobusem do mojego domu. Te 20 min miałam przeje...... bo on i jego kumple ciągle się ze mnie wyśmiewali... Ale nic to, przeżyłam. W liceum poznałam moje bliźniaczki kochane, psiapsióły. Też świetnie nam razem było, lecz nie potrafiłam już nikomu w 100% zaufać. Mówiłam im wiele, ale nie wszystko. Jedynie całą prawdę o mnie znał Artur, ufałam mu bezgranicznie od pierwszych chwil kiedy się poznaliśmy. Zaimponował mi, zauroczył, normalnie miałam serduszka w oczętach. To była miłość Wspomnienia nadal bolą, lecz ból nie jest już ostry, zmuszający do płaczu, lecz słodki, przyjemnie się do niego wraca.


Ha czytając to wszystko teraz omal się nie zalamałam, chcialam odpowiedzieć na twój post, a machnęłam poemat o sobie no ale cóż. Yachi, zapamiętaj sobie tylko jedno. Będę cię kochać nie ważne jaka byś nie była. Chłopczyca, czy słodka idiotka (to 2 bez obrazy, wiem że nią nie jesteś)

To niemal jak ja. Są momenty, że zachowuję się jak chłopak, a choćby fakt, że uwielbiam chodzić z rękoma w kieszeniach spodni, za co dostaje mi się od babci. Mama traktuje to z przymrużeniem oka ^^

Ale nic to,.... Kochamy się i to jest najważniejsze

Dresiary z nas